به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز آخرین روز برگزاری نمایشگاه عکس روهینگیا در خانه عکاسان شماره یک حوزه هنری بود. در این نمایشگاه مجموعه عکسهای مهدی خوشنژاد و ظفرخان از آوارگان میانماری به نمایش در آمد.
خوشنژاد درباره این نمایشگاه و عکسهای آن اینچنین توضیح میدهد:"این مجموعه حاصل یک سفر کاری به بنگلادش است. در این سفر مشغول ساخت مستندی به کارگردانی مهدی عوض زاده در مورد مسلمانان آواره میانمار بودیم. میانمار یک کشور شبه نظامی است و از ورود مستندسازها و خبرنگاران جلوگیری میکند. چون بنگلادش بیشترین سهم از آوارگان میانماری را به خود اختصاص داده است به این کشور سفر کردیم. "
خوشنژاد ادامه میدهد: "در این سفر با عکاسی بنگلادشی به نام ظفرخان، آقای امجد از روحانیون شیعه بنگلادش و آقای تنویر از بنگلادش همراه بودیم و قصد داشتیم وارد کمپهای آوارگان در نزدیکی مناطق مرزی شویم. "
به گفته خوشنژاد حکومت بنگلادش روی موضوع اسکان آوارگان میانمار حساس است و پیمان پذیرش آوارگان سازمان ملل را امضا نکرده و بنابراین هیچ کمکی از سازمان ملل برای این کار دریافت نمیکند. به همین دلیل دولت بنگلادش تاکید میکند که دیگر آوارگان را پذیرش نکند. برای این کار بنگلادش ورود و خروج به کمپها را زیر نظر دارد.
به این ترتیب آنها هم به صورت غیرقانونی وارد کمپها میشوند. ادامه ماجرا را از زبان خودش بخوانید:" ما توانستیم بعد از مدت یکماه به مدت کوتاهی وارد سه کمپ شویم که هم فیلمبرداری و هم عکاسی کنیم. عکسهای داخل کمپ را آقای ظفرخان گرفتند. عکسهای داخل شهرها را هم در مدتی که آنجا بودیم گرفتیم. ما سعی کردیم از بنگلادش وارد میانمار شویم ولی نشد.شاید تمام رنج مردم میانمار در این عکسها نشان داده نشده است چون در این تصاویر تنها فقر و محیط زندگی را نشان دادیم. این درحالی است که این افراد از نسل کشی و کشتار به این زندگی پناه آوردند. این نسل کشی را هیچکس نتوانسته تا به حال به تصویر بکشد.
مردم میانمار خیلی مظلوم هستند. دربرابر یک غریبه یا یک دوربین نمیدانند چه واکنشی نشان دهند. آنها به دلیل اینکه پناهنده غیر قانونی هستند همیشه از نیروهای امنیتی بنگلادش نیز میترسند و عموما با استرس ارتباط برقرار میکردند. بیان حس رو در رو شدن با این آدمها سخت است. این افراد خود را به عنوان یک انسان باور ندارند. با این رفتارهایی که شده آنها فکر میکردند این شرایط حقشان است. آنها یک حس ناامیدی هم داشتند چون می دانستند این عکسها هیچ کمکی به آنها نمیکند. فرق این افراد با مردم سومالی این است که در سرزمین حاصل خیزی زندگی میکنند. برخی از آنها از برگ درختان به عنوان غذا استفاده میکنند. اکثر آنها نیز در شهرهای بنگلادش گدایی میکنند یا از زبالهها تغذیه میکنند."
از خوشنژاد خواستیم کمی هم از خودش برایمان بگوید.به خصوص از سابقه کار عکاسیاش نتیجهاش اینچنین شد:" در سال 2011 به همراه محسن اسلامزاده بعد از انقلاب لیبی یک سفر به این کشور داشتم. در این سفر من تصویربردار بودم. ماحصل این سفر مجموعهای 11 قسمتی از انقلاب لیبی و تحولات این کشور بود. 2 قسمت از 11 فیلم سینمایی بود که یکی از آنها در جشنواره الجزیره به نمایش درآمد و جزو پر بازدیدترین فیلمهای جشنواره الجزیره امسال بود. در ین سفر من یکسری عکس با موبایل گرفتم. در جشنواره همراه تهران این عکسها برنده شدند. دوستان بعد از این بر لزوم گرفتن عکس در سفرها تاکید کردند. در این سفر دوربین عکاسی با خودم بردم. این اولین نمایشگاه من است که عکسهای آن با دوربین نیمه حرفهای G9 گرفته شده است. به دلیل موضوع این عکسها و کم بودن آثاری درباره این مردم مظلوم، سلیم غفوری مدیر موسسه میثاق تاکید داشتند که نمایشگاهی از این عکسها بزنیم. امیدوارم با برپایی این نمایشگاه بعدی خبری برای کمک به مردم روهینگیا به وجود آید. عکاسی من حرفهای نیست. عکسهای این مجموعه به صورت ناخودآگاه گرفته شده است. لطف دوستان نسبت به من این جسارت را برای برپایی نمایشگاه عکس ایجاد کرد. 23 عکس از این مجموعه برای من است و 16 عکس متعلق به آقای ظفرخان است."
خوشنژاد با موسسه میثاق کار میکند. موسسهای که در سالهای اخیر در فریاد زدن آرمانهای انقلاب ایران در سطح جهانی به شدت موفق بوده است. خوشنژاد در مورد میثاق میگوید :" مرکز فرهنگی میثاق یک پاتوق فرهنگی است. قبل از این که کار در این مجموعه را شروع کنم آنجا رفت و آمد داشتم. رشته من گرافیک است. در آغاز من سایت این مجموعه را مدیریت میکردم. در مدتی که در موسسه بودم کلاسهای مختلف زبان رفتم. به دلیل تصویربرداریهایی که در مدتی که در میثاق حضور داشتم انجام دادم سلیم غفوری من را همراه اسلامزاده به لیبی فرستاد. در مستند «سفر به دیار پشتونها» نیز دستیار تدوین اسلامزاده بودم. در مستند «پیمانهای پنهان» نیز دستیار سید محسن اصغرزاده بودم."
انتهای پیام/